Reizen in West-Canada met twee kinderen: elke dag is een beetje een avontuur

'Mamaaaaaaa! Stop met KIJKEN naar mij. Ik wil u niet meer zién!’ Euh ja, dit zei mijn liefste dochtertje van intussen 7 na 10 uur vliegen en een paar uur extra onderweg te zijn toen we landden in Vancouver. Om maar te zeggen: het leven is geen pretpark, maar het kan best wel leuk zijn bij momenten. Zeker als je voor drie weken naar British Columbia trekt met twee maffe meiden van toen (zomer 2018) 6 en 8.

Hoe begin je daaraan?

Ik was al op huwelijksreis in British Columbia en Alberta (Calgary, de Rocky Mountains) geweest dus ik viel niet hélemaal uit de lucht over dat deel van Canada. Het verschil nu was dat ik dit keer alles zelf heb geregeld. We overnachtten voornamelijk in AirBnB-adressen, wat ons echt bij geweldige mensen op ongelooflijke plekken heeft gebracht. Met andere woorden: het kost je véél tijd en moeite, maar het loont…

Stop 1: North Vancouver

Owkee, dus we waren goed en wel vertrokken, de toon was gezet. Een beetje vertraging dabei om de wagen af te halen in de luchthaven van Vancouver maakte het nog een beetje gezelliger: ‘Nee, ik ben niet moe!’, maar uiteindelijk weet je dat dat erbij hoort als je reist met kinderen. Dus heb ik beren gezien in Canada? Euh ja, meerdere, zelfs meteen na aankomst, en ze had blond haar en lichte wallen onder haar ogen.

De eerste drie dagen had ik een huis in North Vancouver gekozen via AirBnB in een rustige wijk, dichtbij allerlei bossen (wat wil je, het land IS één bos). Ideaal dus om te recupereren van de jetlag (daar hadden, euh, bepaalde mensen meer last van dan anderen). Veel hebben we die eerste dagen niet gedaan. Ik heb een beetje gejogd in de buurt, we hebben een paar kleine wandelingen gedaan (niet te ver, want onze jongste haar benen doen snel pijn), en op de enige dag dat het wat slechter weer was zijn we naar het Vancouver Aquarium geweest in Stanley Park. Heel erg de moeite, vooral ook voor het park. Wel een tip die ik van een local meekreeg voor de joggers onder ons: je loopt het best niet alleen in het Stanley Park, want er kunnen nogal duistere types je pad kruisen. Wil je er toch lopen, dan het best langs de buitenkant, aan het water…

Ook een mooie stop: Lynn Canyon Park, met een metalen ophangbrug als attractie (maar wij vielen vooral voor de prachtige setting van het water dat door de rotsen kabbelde en waar locals en toeristen zich op nestelden.

In tegenstelling tot de veel drukkere en toeristische (en betalende) Capilano Suspension Bridge was dit gratis te bezichtigen, maar verveelde Chinese toeristen waren er ook. Het was meteen de enige plek die een beetje toeristisch aanvoelde, maar de uitzichten maakten dat helemaal goed.

Stop 2: Ucluelet, Vancouver Island

Tien jaar geleden hadden mijn man en ik hadden mijn man en ik heel kort voet aan wal gezet op Vancouver Island en we waren toen zo overweldigd door de brute schoonheid van het eiland dat we wisten: ‘Hier komen we ooit nog terug.’

Zoveel jaren later was het dus zover, alleen hadden we nu twee extra mensjes mee. De ferrytocht van Vancouver naar Nanaimo op Vancouver Island geeft al een kleine hint van wat er gaat volgen: je wordt langzaam losgetrokken van het vasteland, trekt over de adembenemende Straat van Georgia naar het eiland en ziet langzaam Nanaimo opduiken. Op de ferry zie je auto’s met kajakken op het dak en weet je: hier staan de mensen anders in het leven. Everbody’s got a boat, of het scheelt toch niet veel...

De rit doorheen het eiland was zo mooi dat ik om de vijf minuten mompelde: ‘Dat is hier niet normaal…’ De schoonheid van de bossen, de weg erdoorheen, àlles… Het is niet te vatten.

Stop ook nog eens aan Cathedral Grove in het MacMillan Provincial Park en je waant je helemaal nietig als mens. Via een korte trail loop je langs gigantische bomen, sommige meer dan 800 jaar oud. Meestal hoor ik onze jongste vrijwel na minuut 1 klagen dat haar benen pijn doen, maar hier werd zij zelfs stil van. Dat ze kon klauteren op grote takken en in lage bomen kon zitten vormde een attractie op zich.

Onze volgende bestemming was een AirBnB in Ucluelet (joek-loe-let), een adres dat ik had gekozen op basis van het nabijgelegen Tofino. Ik weet nog dat ik van tevoren dacht: ‘Jammer dat ik niet iets in Tofino heb gevonden…’, want dat blijkt dé plek te zijn voor surfers. Boy o boy, hoe fout kan je zijn. Dit adres bleek één van de mooiste te zijn waar we zouden verblijven, met de vriendelijkste gastheer en gastvrouw Mike en Nicole, eigenaars van de plaatselijke Relic Surf Shop en uitbaters van heel wat cabins in het nabijgelegen bos. Het huis bleek gewoon hun eigen woning te zijn; Mike en Nicole sliepen zelf lekker chill in de kelder die Mike eigenhandig aan het verbouwen was. De kinderen waren toch het grootste deel van de zomervakantie op kamp en zelf gingen ze ook twee weken op reis, dus hey, waarom niet effe leven in de basement? Dude, chill man! Dankzij Mike leerden we ook voor het eerst golfsurfen, een sport waar we intussen ongelooflijk verslaafd aan zijn geworden.

Ucluelet, of Ukee (joekie) zoals de locals zeggen, is overweldigend in alle betekenissen van het woord, een ruwe parel aan de Pacifische Oceaan. We trokken door de charmante haven, zagen mannen live vissen schoonmaken, staarden naar de kleine kwallen die doorheen het groene oceaanwater dansten en ontdekten de mooiste stranden met wit sloophout en donkerblauw water (op Little Beach kreeg ik echt de tranen in mijn ogen van zoveel pure schoonheid). Alsof dat allemaal niet genoeg is, loopt er langsheen de hele kustlijn het Pacific Rim National Reserve, met het Wild Pacific Trail, een wandelpad van bijna 9 kilometer lang, tot stand gekomen dankzij één individu, ‘Oyster’ Jim. Sommige mensen kunnen écht de wereld veranderen in de positieve zin.

Of course dat ik daar élke dag gaan hardlopen ben natuurlijk (ik ben bijna op mijn gezicht gevallen omdat ik te veel rond mij aan het gapen was). Met de kindertjes hebben we de Lighthouse Loop Walk gedaan van 2,6 kilometer, dat was al, euh, lang genoeg voor sommigen onder ons. Maar het zicht op de kleine rood met witte vuurtoren, de zwarte rotsen en de stormachtige helblauwgroene oceaan mag je echt niet missen als je hier ooit zou geraken…

To do’s:

• Surfen: sowieso! Als je het nog nooit gedaan hebt in je leven: doén! Eens je ooit een golfje hebt kunnen nemen, wil je niet meer stoppen. Surfing really changes your life!

• Een tochtje met de zodiac om walvissen te zien. Heel erg boeiend en fantastisch, alleen vond de 6-jarige het vooral saai, saai en saai (vandaar de open mond op de foto in de slideshow hierboven). En toen we na een uurtje varen Pinkie de walvis zagen zei ze heel overtuigd: ‘Ok mama, vraag eens aan de kapitein of we NU naar huis gaan? Nu? Ga je het dan NU vragen mama?’ Euh ja, sommige dingen zijn erg relatief, zeker als je 6 jaar bent. Wij gingen met Subtidal Adventures op pad, een aanrader!

• Er is oceaan, er is ongelooflijk mooi bos, er is ongelooflijk geweldig alles. En ook nog eens ongelooflijk mooie meren, zoals het Kennedy Lake. Zucht.

• Eten! Doe wat je wil, maar bestel ooit iets bij de Ravenlady Oyster Forte, een cool eetkraam met chille muziek langs de baan waar je de lekkerste oesters en andere snelle happen kunt eten. Iets minder geschikt voor kinderen, but hey, mama en papa mogen zich ook eens laten gaan he?

Brandywine Falls Park: eventjes onderweg naar adem happen, voor de zoveelste keer...

Stop 3: Courtenay

Aan de andere kant van het eiland ligt Courtenay. Geen oceaan meer, en dus gedaan met surfen, snif, maar wel de prachtige Straat van Georgië waar je bijvoorbeeld kan kajakken. Onze AirBnB was ook hier weer een voltreffer: een vakantieboerderij aan Minto Road, gelegen tussen het groen, waar een relaxte community van hartelijke mensen je verwelkomt.

Gastvrouw is Zoë, die je met open armen verwelkomt. Groentjes mag je gewoon plukken uit de moestuin (je vraagt het best wat er in het seizoen is), in ruil betaal je een zelf ingeschatte som op het einde van je verblijf. Dit was het huis dat het meest scoorde bij onze kinderen: ze konden uren rondlopen in de tuin en de weides rondom, gaven de kippen eten, hingen rond aan de frambozenstruiken…

To do’s:

Kajakken met een 6- en een 8-jarige: level 201 van het parenting

• Als het bosbrandalarm niet van kracht is: marshmallows roosteren boven de barbecue.

• Rondlopen/-wandelen op één van de vele trails in de buurt, ook veel indrukwekkende MBT-parcours. Hier heb ik een grote tocht gejogd en euh, onderweg ben ik wel een beer tegengekomen… Ik heb hem alleen gehoord, maar hij was vlakbij. Ik had beter een berenspray meegenomen natuurlijk, maar de bruine beren houden sowieso niet van mensen, dus als je veel lawaai maakt (en believe me, ik heb geroépen!), zijn ze al lang weg. Ik heb nog nooit zo snel gelopen denk ik…

• Kajakken! In mijn geval ‘hielp’ de jongste door haar ene hand in het water te laten hangen, wat uiteraard de boel afremde, maar goed. Ze vond het bijna saai, tot ze de plaatselijke zeehondjes zag opduiken uit het water.

• Chillen… Met kinderen moet je het best niet te veel plannen en af en toe eens een dagje gewoon rondhangen… Ze vonden de boerderij zo leuk dat ze uren konden bezig zijn met, euh, niets eigenlijk… Boontjes plukken, babbelen tegen de kipjes…

Stop 4: Sechelt (Sunshine Coast)

O ja, by the way, op dit strand komen orka's hun buik wrijven...

Op de meeste plekken bleven we drie tot vier nachten, hier bleven we maar 2 nachten. Hier zal ongetwijfeld veel te zien zijn, maar wij hebben vooral rondgehangen op het strand en gebabbeld met locals (ik dan vooral, euh ja, ik babbel desnoods met de plaatselijke duif). Maar dankzij die babbels kwam ik te weten dat orka’s doodleuk op het strand in kwestie hun buik kwamen wrijven aan de stenen en soms dus tot op het strand kropen… ‘Yeah, that’s Canada you know, we have wildlife in our garden…’ Met open bek staarde ik naar de rustige wateren en probeerde mij in te beelden wat voor een zicht dat moet geven, een orkaatje of twee die zo komen aanspoelen. Maar mijn wildlife beperkte zich vooral op het zicht van twee kleine beertjes met paardenstaarten op het strand...

Stop 5: Whistler

Onze voorlaatste stop… Geen AirBnB meer, maar een lodge (First Tracks Lodge) met eigen keuken en alle shizzle waarvan een mens kan dromen. De kinderen waren niet uit het zwembad te krijgen en moeder vond het eigenlijk ook niet erg om op een zeteltje te zitten. Het oord is heel bekend in de winter als skigebied en het stadje is om dood te vallen van de drukte, maar gelukkig zaten wij een dorp verder (Creekside), in een soort van eiland op zichzelf.

To do's:

- Keiveel! Mensen die iets van downhill fietsen kennen: this is the place. Niet te doen. Niet voor ons weggelegd, maar het zag er heel cool uit.

- Vallea Lumina: een lichtshow in het bos rond een mooi verhaal. Heel knap gedaan, en vooral de moeite omwille van de sfeer en de omgeving waarin je rondloopt… En de kindertjes mochten eens laat opblijven en echte smores klaarmaken aan het kampvuur, ook altijd een winner…

- Zipline. Jawel, dat ding waarbij je hoog (en ik bedoel hoog) aan een kabel door het bos van het ene punt naar een andere zoeft. Ik deed het net niet in mijn broek de eerste keer, maar na de derde keer wen je eraan. Uiteraard besliste de 6-jarige net op dat moment dat ze er GEEN zin meer in had en heeft moeder de laatste twee moeten overslaan. Maar naar het schijnt waren de twee volgende ook nog heel plezant om te doen. Zucht. O ja, voor de durvers: sla zeker de Sasquatch niet over: het ding is meer dan 2 kilometer lang en meteen de langste zipline van de States en Canada. Voor mijzelf was de Zipline Bear Tour al zotjes genoeg…

- Een jeeptour bij Canadian Wilderness Adventures naar de top van de Blackcomb Mountain. Je zou het alleen al voor één van de sympathieke begeleiders doen!

Laatste stop: Vancouver

De nacht voor onze terugvlucht verbleven we voor het eerst sinds de hele reis in een stad. Heel mooi, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat we hier niet zoveel gedaan hebben, behalve: rondgehangen in het restaurant van het hotel (de kleinste vond het eten daar zo lekker dat we twee (!) borden spaghetti hebben moeten bestellen), rondgehangen in onze kamer, ik een beetje gejogd en dat was het… Een grootstad met kinderen vind ik persoonlijk een moeilijke, maar het was gewoon ook de dag voor ons vertrek en we hadden allemaal wat nood aan rust denk ik.

4 waarmee je rekening moet houden

• De jetlag madam? Met die kinders? De oudste was 8, een gedroomde leeftijd om al wat verder te reizen. Zeggen dat ze van de natuur houdt is een understatement; het kind is al sinds het begin van dit schooljaar vegetarisch. Voor haar was alles goed, ze kon echt geweldig onder de indruk zijn van al de natuurpracht die we te zien kregen. Voor de jongste van toen 6 was het heftiger. De eerste nacht was haar interne klok een beetje kapot en deed ze gewoon nachtje door. Ze lag bij mij in bed maar heeft bijna niet geslapen. Ik herinner me armen in de lucht, haar ogen klaarwakker die naar mij staarden... The creepy stuff… De volgende dag was ze rond 16 uur in ons bed gesukkeld en heeft ze geslapen tot 5 uur de volgende ochtend. Waarop ze klaarwakker was en natuurlijk uitgestorven was van de honger. ‘Mama, mag ik Kellogg’s?’ Euh ja kind, eet maar wat je wil…’ Nadien was het ergste voorbij en konden we gaan met onze banaan.

• Ferry’s: Waar veel water is, heb je op veel plekken een boot nodig. In het hoogseizoen reserveer je toch maar beter al een plek op de ferry in de grotere havens, anders riskeer je in lange files terecht te komen en kan de wachttijd aardig oplopen. Ik had alles in april geboekt en we hadden eigenlijk nergens problemen. In de kleinere ferrystations kun je wel nog lastminute een ticket kopen; ik had bijvoorbeeld over het hoofd gezien dat je van de Sunshine Coast naar Whistler ook een ferry moest nemen. Het kleinere Hopkins Landing is echter veel rustiger dan pakweg Horseshoe Bay, dus geen paniek: we konden gewoon mee op de ferry.

• De vriendelijkheid van de Canadezen: dat is gewoon niet gelogen. Die mensen zijn echt megavriendelijk. In de stad hangt er een andere vibe, maar daarbuiten zijn de mensen echt chill en in nauw contact met de natuur. Je voelt hun oprechte bewondering voor elk levend wezen daar.

• De verliefdheid die je zal overvallen als je Beautiful British Columbia hebt bezocht… Canada heeft voor altijd een speciale plek in mijn hart gekregen. Het is een land waar ik zo opnieuw naartoe zou gaan en een echte aanrader voor actieve mensen met kinderen.

Conclusietje

Het was onze eerste grote reis met onze kinderen, en het was zeker niet elke dag rozengeur en maneschijn, laat dat duidelijk zijn. Maar dat we dit samen hebben kunnen beleven is een ongelooflijk voorrecht en een herinnering die we voor altijd zullen meedragen en koesteren. Op de laatste dag, een paar uur voor onze terugvlucht op Kitsilano Beach, botste ik op dit gezegde dat op één van de vele memorialbanken stond die Canada rijk is. Dit zegt, denk ik, alles wat er moet gezegd worden temidden van al die grootse natuurpracht: 'There we sit important to ourselves. While the universe unfolds, each new corner gives us less importance. Yet we believe it is all for us.'